καυγα εβαλαν τα χρωματα
μεσα στα δυο σου μαθια
καφε γαλαζιο πρασινο
και μ'εκαναν κομμαθια
κομμαθια κι αν με εκαμε
το χρωμα των μαθιων σου
τα μαζεψα κ' τ' αφησα
στις ακρες των χεριων σου
στις χουφτες σου τα εσφιξες
κ' εγιναν σαν την αμμο
μα σαν τις ξανανοιξες
θρουλισαν, πεσαν χαμω
σαν πεσαν ομως φυσιξε
αέρας τα σηκώνει
πηραν πνοη και κατσανε
μες στην καρδια σαν σκονη
κι αν σου σκονιζω την καρδια
δεν σου ζητω συγνωμη
ησουν αιτια μια φορα
κι αιτια εισαι ακομη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου